بازنمایی در معنای امروزین خود از ویژگی های واقع گرایانه ی سبک ریالیسم فراتر رفته وتوامان به جنبه های دیداری اثر و البته رابطه ی حسی و معنایی میان هنرمند و. سوژه ی تصویر شده، دلالت می کند
در این تعریف از بازنمایی؛ هنرمند آن زمان که افراد روآشنایی را به عنوان سوژه برمی گزیند در تگنای عظیم و متناقصی قرار می گیرد؛ آنجا که می بایست به جز استنباطات فردی و حسی و عاطفی خویش به شباهت ظاهری – ریالیستیک- پرتره ی. خلق شده نیز وفادار بماند
این تگنای عظیم و متناقض که گویی از ذات بازنمایی در معنای امروزینش،نشات می گیرد.ما را به پرسه در آرشیو تجسمی معاصر ایران واداشت
در پی تجربه های متفاوت از بازنمایی چهره ی اشخاص روآشنا بودیم به ویژه برایمان مهم بودکه تجربه ها،بی هیچ سفارش و اجبارو تنها به خواست و انتخاب شخصی هنرمند بروز و ظهور یافته باشند. شهرت سوژه ها نیز از این منظر مورد تاکید بود که مخاطب پیش فرض ذهنی خود درباره ی افراد را در بوته ی تجربه ی هنرمند، مورد واکاوی
قرار دهد.
این چنین بود که مجموعه ایی فراهم آمد از تجربه های گوناگون که در عین آزادی در انتخاب سوژه گرفتار وضعیت آشنای از پیش ایجاد شده هستند همچون . باله ای که در عین رهایی گرفتارکلام و موسیقی است